تورق افکار
روزگار غریبیه ...
یک جور حسی دارم،
یک جور حسی دارم که خیلی وقته نداشتم،
یک جور حس افسردگی صبحگاهی،
معمولا بعد یک کابوس،
یا بعد یک شب نچندان خوب.
یک جور ترس از دلخوری های ناگفته،
دور راه رفتن ها،
نشنیدن ها،
نگفتن ها.
یک جور سکوت،
انزوا،
بی خبری،
به خبری؟
یک جور حمله ی لشکر مشکلات،
بازنده هم که مشخص.
یک جور لختی بیش از حد،
نه زنگی برای بیدار شدن،
نه دوشی،
نه قرصی.
الانم باید آدم بیاد 7:30 صبح سر کلاس،
یک ساعت و نیم در مورد مفهوم مهندسی گوش بده.
تهشم کویز بگیره.
عجیبه که چرا این حس غریب،
این قدر برام غریب شده،
خیلی وقته به حرفاش گوش نکرده بودم.
روزگار غریبیه ...
م.ک: لوپ دوست داشتنی،
توی اوجش،
رو به دماوند.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد